μικρή μου ασάλευτη ελπίδα

Μ’άδειο το βλέμμα σε κοιτάζω ακόμα
Ανατριχιάζει ο νους, εκεί στα αλλοίθωρα παρτέρια του
Μα η μνήμη εκεί, δεν λέκιασε ακόμα
Αντιστέκεται
Χλωμές βιτρίνες οι σιωπές,
της ψυχής τα χνώτα υφαίνουν
βγαίνουν ρωτάνε,
και πάλι χωρίς απάντηση γυρνούν
άκομψη πού’ναι η σιωπή
τόσο πολύ…,
μαράνθηκε κι η θλίψη ακόμα
Όλα για εκείνη την ψηλή, την θεριασμένη πίστη,
αυτήν μωρέ την άτρωτη έως χθες φωνή,
αυτή γυρεύω
Γρίλια στη γρίλια σεριανώ να σ ανταμώσω
μικρή μου ασάλευτη ελπίδα, φιλενάδα εσύ,
πως ξεδιψάς συχνά πυκνά απ την φρίκη;
έτσι να σού’μοιαζα λιγάκι αναπολώ...

Ήταν κάποτε ένα παιδί με μάτια που θύμιζαν το μεγαλείο της ζωής!
Για το "παιδί της άνοιξης" μια ευχή!

χωρίς τίτλο...

σήμερα φθάνοντας σπίτι μετά την δουλειά, είδα ένα παράξενο πουλί να κάθεται στο κάγκελλο του σπιτιού της θείας Μαρούλας. Με εντυπωσίασε. Ήταν ένα λεβέντικο πουλί. Κι εγώ που συνήθως τα πετούμενα δεν τα πάω πολύ, έμεινα στ αμάξι και το χάζευα. Πήρα την μάνα μου τηλέφωνο να μου φέρει την μηχανή να το φωτογραφίσω. Δεν ήθελα να κάνω κίνηση, μην το τρομάξω. Βγήκα σιγά σιγά και έτρεξα στη σκάλα...Αυτό φρόντισε να κρυφτεί στη λεμονιά. Σχεδόν δεν το έβλεπα. Απλά το άκουγα. Τραγουδούσε. Κάτι δικά του ακαταλαβίστικα. Έμοιαζε νάναι τόσο ελεύθερο! Συνέχισα να το ψάχνω, ώσπου ακούω την μάνα μου να μου λέει "εκεί είναι, στο σύρμα, στο σύρμα του ηλεκτρικού..". Εκεί ήταν.Έμεινε για λίγο και έφυγε, αφήνοντας και τις δυό μας να χαμογελάμε. Κράτησα αυτή την αίσθηση μέσα μου και μπήκα στο σπίτι. "Δεν ήταν παράξενο μαμά" λέω...."Λες νάναι η ψυχή της Μαρούλας.."μου απαντά.
΄
Υ.Γ: αυτή η αυλή, η αυλή μας είναι τελικά μια ακριβή αγκαλιά που μας χωράει όλους.
Αύριο λέω να φυτέψω κάτι στην αυλή της θείας... Εκεί, στην ευθεία που είχε απλώσει το πουλί το βλέμμα του!

στον Ρένο...

Ξέρω τι θα μου πεις… πως τίποτα δεν θάναι πια ίδιο. Δεν θα είναι. Έχεις δίκιο. Ο ρεαλισμός είναι τόσο αμετάκλητος. Σε καθόρισε. Μας καθόρισε. Όλους. Δεν αντιστρέφεται. Αυτό τρομάζει. Το αμετάκλητο. Το μη αναστρέψιμο.
Έχεις δίκιο Ρένο… Αυτός ο Μάρτης έφερε μαζί του μια λύπη, μια αιώνια λύπη. Μπήκε στην αυλή μας και μας έκλεψε τα γέλια μας. Σχεδόν απρόσμενα. Επικύρωσε τους φόβους και ακύρωσε ότι μέχρι τώρα φώτιζε τους δρόμους σου. Εκείνο το βράδυ μοιάζει νάχει μεταλλάξει τόσο πολλά. Σε σένα, στη Μαρίνα, στον Άντρο, στον Πανίκκο, σε όλους μας, στην αυλή μας, στην ιστορία μας…Υπάρχει όμως κάτι που κρατήθηκε ατόφιο, αμετάκλητα ζωντανό. Ηχηρό όσο η αγάπη. Ακριβό όσο η μνήμη, όσο όλες οι μνήμες που κουβαλάνε στην ψυχή την αγκαλιά της μάνας σου.
Γι αυτό σου γράφω…Για να σου πω πως το σκέφτομαι. Πως θάθελα εσύ να το παλέψεις, κρατώντας την ίδια υπόσχεση που έδωσε εκείνη στον εαυτό της. Να ζήσει περήφανα. Με αξιοπρέπεια. Να φύγει περήφανα. Με μεγαλύτερη αξιοπρέπεια. Αυτό είναι καλέ μου Ρένο…Ένα περήφανο γέλιο, μια γενναία μάχη, ένας αξιοπρεπής αποχαιρετισμός. Με συγκλονίζει όταν σκέφτομαι πως η ζωή και ο θάνατος συμμάχησαν για να δικαιώσουν αυτή την επιθυμία της. Με τόση ακρίβεια. Με νομοτέλεια. Με συγχρονισμό. Αυτό είναι, σε μια διαμάχη του χρόνου με τον χρόνο, κρατήθηκε με εξωφρενική λεπτομέρεια η δικιά της επιθυμία. Να μην ζητιανέψει ποτέ τον οίκτο, …ούτε καν από αυτή την ζωή.
Νιώθω πως έχουμε υποχρέωση να σεβαστούμε αυτή την αξία. Την δικιά της αξία. Να συνεχίσουμε την ζωή όπως εκείνη θα την επέλεγε. Φωτεινά. Με την λύπη να υποτάσσεται στην δύναμη της ζωής. Γιατί πρέπει να συνεχίσουμε. Είναι η δικιά μας υπόσχεση Ρένο. Αυτό που εμείς πρέπει να τηρήσουμε. Να μεταλλάξουμε την λύπη σε ζωή και να αρχίσουμε ξανά να περπατάμε. Πιο γενναίοι από χθες. Γιατί ναι, τίποτε δεν είναι πια ίδιο, εκτός από την δικιά της περήφανη αναχώρηση, την δικιά της περήφανη ζωή.

σημείωμα...

Πως είναι να διανύεις την Αθήνα με τα πόδια....Έτσι! Νευρικά! Σχεδόν παθιασμένα. Να βουτάς το γλυκό απ το βάζο και να σε θυμώνει η λαιμαργία σου. Έτσι! Μια υστερία ειλικρίνειας, απέναντι σε όσα αφήσαμε να μας προσπεράσουν. Αυτό είναι. Ένα μοτίβο καλής εποχής. Να θυμώνεις γι αυτά που είσαι συμμέτοχος. Να μην θυμώνεις με όσα σε ακυρώνουν.

Πλάκα έχει!...

Υ.Γ: Καλέ μου...παίξε ένα τραγούδι ακόμα!