στον Ρένο...

Ξέρω τι θα μου πεις… πως τίποτα δεν θάναι πια ίδιο. Δεν θα είναι. Έχεις δίκιο. Ο ρεαλισμός είναι τόσο αμετάκλητος. Σε καθόρισε. Μας καθόρισε. Όλους. Δεν αντιστρέφεται. Αυτό τρομάζει. Το αμετάκλητο. Το μη αναστρέψιμο.
Έχεις δίκιο Ρένο… Αυτός ο Μάρτης έφερε μαζί του μια λύπη, μια αιώνια λύπη. Μπήκε στην αυλή μας και μας έκλεψε τα γέλια μας. Σχεδόν απρόσμενα. Επικύρωσε τους φόβους και ακύρωσε ότι μέχρι τώρα φώτιζε τους δρόμους σου. Εκείνο το βράδυ μοιάζει νάχει μεταλλάξει τόσο πολλά. Σε σένα, στη Μαρίνα, στον Άντρο, στον Πανίκκο, σε όλους μας, στην αυλή μας, στην ιστορία μας…Υπάρχει όμως κάτι που κρατήθηκε ατόφιο, αμετάκλητα ζωντανό. Ηχηρό όσο η αγάπη. Ακριβό όσο η μνήμη, όσο όλες οι μνήμες που κουβαλάνε στην ψυχή την αγκαλιά της μάνας σου.
Γι αυτό σου γράφω…Για να σου πω πως το σκέφτομαι. Πως θάθελα εσύ να το παλέψεις, κρατώντας την ίδια υπόσχεση που έδωσε εκείνη στον εαυτό της. Να ζήσει περήφανα. Με αξιοπρέπεια. Να φύγει περήφανα. Με μεγαλύτερη αξιοπρέπεια. Αυτό είναι καλέ μου Ρένο…Ένα περήφανο γέλιο, μια γενναία μάχη, ένας αξιοπρεπής αποχαιρετισμός. Με συγκλονίζει όταν σκέφτομαι πως η ζωή και ο θάνατος συμμάχησαν για να δικαιώσουν αυτή την επιθυμία της. Με τόση ακρίβεια. Με νομοτέλεια. Με συγχρονισμό. Αυτό είναι, σε μια διαμάχη του χρόνου με τον χρόνο, κρατήθηκε με εξωφρενική λεπτομέρεια η δικιά της επιθυμία. Να μην ζητιανέψει ποτέ τον οίκτο, …ούτε καν από αυτή την ζωή.
Νιώθω πως έχουμε υποχρέωση να σεβαστούμε αυτή την αξία. Την δικιά της αξία. Να συνεχίσουμε την ζωή όπως εκείνη θα την επέλεγε. Φωτεινά. Με την λύπη να υποτάσσεται στην δύναμη της ζωής. Γιατί πρέπει να συνεχίσουμε. Είναι η δικιά μας υπόσχεση Ρένο. Αυτό που εμείς πρέπει να τηρήσουμε. Να μεταλλάξουμε την λύπη σε ζωή και να αρχίσουμε ξανά να περπατάμε. Πιο γενναίοι από χθες. Γιατί ναι, τίποτε δεν είναι πια ίδιο, εκτός από την δικιά της περήφανη αναχώρηση, την δικιά της περήφανη ζωή.