κορυφαία μου παρόρμηση...σε νοστάλγησα!

Νάμαστε πάλι εδώ…στην πόλη! Με πολλές στάσεις σιωπής. Γιατί; Τόσο απλά…μπλόκαρα! Τόσο που δεν είχα το κουράγιο να blog-άρω! Τυχαίνει. Ποτέ αναίτια! Ας πούμε ότι φταίει εκείνη η φορτισμένη επικαιρότητα. Το κλειστοφοβικό όριο της. Οι ακροβολιστές της. Η αδυναμία να σημαδέψουμε τον στόχο. Ακόμα κι αυτές οι φθινοπωρινές νύχτες που παραμένουν από ανέκαθεν νοσταλγικές.
Cut/
Κάπως έτσι ρίχνεις προσωρινά άγκυρα στο ντιβάνι της ανοχής. Ώσπου να σκάσει μύτη το όνειρο που τρίζει. Όσο να νιώσεις την υγρασία που στεγνώνει. Κι εκεί που η ψυχή αλληθωρίζει, να θυμηθείς πως δεν μπορείς να ζεις χωρίς αυτήν.
Εκεί ξυπνάς!...ξεπετάγεσαι. Μια ρουφηξιά ζωής κι ανοίγει η χαραμάδα. Όσο να δεις αυτόν που στέκει απέναντι να γνέφει κάτι,… «μην είσαι αφελής, χαμογέλα. Δεν είναι καν εντυπωσιακό νάσαι αφανέρωτος. Δεν σου πάει. Η ζωή κατάματα. Αυτή σου πάει. Αν φάς - κι ας την φας, που λένε».
Cut/
Έχει κιόλας ανοίξει το παντζούρι. Στιγμιαία ανασύρω όλα τα αποφθέγματα της αϋπνίας. Μου ξεφεύγουν γκριμάτσες. Στριμώχνομαι ανάμεσα στο φως απέναντι και το σκοτάδι πίσω. Μετρώ τις αντιστάσεις. Κάτι τρέμει. Αναρωτιέμαι αν είμαι εγώ ή ο άλλος απέναντι. Κι οι δυό μας ίσως. Δεν ρωτάω. Οργίζομαι. Σχεδόν φρικάρω. Αυτή η αναμέτρηση πρέπει να βγάλει νικητή.
Cut/
Φτου…! Δεν βολεύεσαι να κοιτάς απλά και μόνο τα μανικιούρ σου!...αλήθεια, πως θάταν αν μπορούσες;
Cut! Cut! Cut!
Η σκέψη ανατριχιάζει! Καλημέρα! Την λες και δεν θες να πέσει στο κενό. Αερικό θες να γίνει. Μέχρι τον Ουμπέρτο Ναράγχο και πιο πέρα να φτάσει. Έρωτας δικός σου να γίνει ξανά, αυτό θες!
Άλλωστε κανένα πείραμα δεν γίνεται τυχαία. Έχει την μαεστρία της η ζωή. Καμιά φορά μάλιστα ενέχει και την πολυτέλεια του απρόβλεπτου. Και πιο συχνά, ενέχει και την συνέπεια του λάθους. Πονάει; Δικαίωμα όσο κι η ελευθερία είναι κι αυτό. Κι αυτή πονάει!
Άλλωστε η ζωή δεν μπορεί νάναι παράσταση για ηδονοβλεψίες!
Pack shot/
Έκοψα τα νύχια μου από ρίζας. Όπως κάνω πάντα όταν πατάω γκάζι για το πιο πέρα. Σαν αυτοκάθαρση σ’ αυτό το παιχνιδάκι της αυτοανάκρισης. Έκλεισα το μάτι στον καθρέφτη μου, πριν προλάβει να πει λέξη παραπάνω. Τι καλά που ξέρω όταν θέλω να ιντρικάρω! Μαρσάρω και παίζω με δικούς μου κανόνες. Σ’ αυτή τη ρότα θέλω να δώσω εγώ τροχιά! Κάτι σαν κλικ στην οθόνη του μυαλού.
After pack shot/
Το πλάνο αλλάζει και…blog-άρω ξανά!


Υ.Γ: … Κυρίες και κύριοι καλησπέρα!