μην παίρνεις στα σοβαρά όσα σου λέω κυρία Ειρήνη μου...

…Ήμουν σχεδόν έτοιμη να φύγω. Είχα μαζέψει κινητό, τσιγάρα και τα σχετικά. Έκανα να σηκωθώ και με σταμάτησε. Η κυρία Ειρήνη. «…κάνε ένα τσιγάρο ακόμα,…να σου πω».
Η ματιά της αναπήδησε, πήρε το χρώμα της φωτιάς. «..εσύ, …εσύ σίγουρα θα ξέρεις να μου πεις…». Τι να ήθελε να μάθει; Δεν πρόλαβα να αναρωτηθώ… « …τι είναι έρωτας;». Πήρε κι η ψυχή μου το χρώμα της φωτιάς. Μ ένα καίριο ερώτημα μ’ έβαλε ξανά στη θέση μου. Θέση βολής ή θέση άμυνας; Πόσες φορές χρειάστηκε να διαλέξω; «…τι είναι έρωτας;…για σένα τι είναι;»…Πώς τις κάνεις έτσι κάθετα τις ερωτήσεις κυρία Ειρήνη μου; Οι λέξεις σωριάστηκαν στο πλακόστρωτο. Γιατί εγώ έπρεπε να ξέρω κυρία Ειρήνη; Γιατί τώρα; «Είναι τόσα πολλά ο έρωτας…». Τόσα πολλά μαζί, τόσα πολλά χώρια. Είναι μια φλύαρη σιωπή. Πώς να της έλεγα γι’ αυτήν.
«έρωτας είναι δυο άνθρωποι που αγαπιούνται πολύ κι είναι μαζί». Μείνε ως εδώ, …ήθελα να της πω. Κι όταν νομίζουν πως είναι μαζί αλλά δεν είναι; Αυτό πως λέγεται; Πες μου εσύ
γι’ αυτό κυρία Ειρήνη!
Της είπα για τις σχέσεις που δεν είναι ποτέ ίδιες. Πως στον καθένα η καρδιά φτερουγίζει αλλιώς. Πως αν καμιά φορά βρεθούμε σ’ ένα κοινό παράλληλο με κάποιον, τότε αυτό, ίσως είναι και έρωτας. Δεν ξέρω!...ίσως και να μην θέλω να ξέρω. Γιατί επιμένεις τόσο κυρία Ειρήνη; Επέμενε!... «Είναι ένα εσύ κι ένα εγώ μαζί…». Πόσα χωράνε στο εσύ, πόσα λείπουν απ’ το εγώ; Μην με ρωτήσεις γι’ αυτό. Δεν τον έκανα ακόμη το λογαριασμό. Συγχώρεσε με αγαπημένη κυρία Ειρήνη. Σήμερα δεν είναι βολικό. Ούτε χθες ήταν, ποτέ δεν ήταν! Ίσως αύριο…!
Γι’ αυτήν δεν ήταν αρκετά όσα είπα. Ήθελε κι άλλο, ήθελε όλα τα παραπέρα που εγώ δεν άντεχα. Μέσα από αυτά ήθελε να βρει την άκρη της. «Είναι αυτό που μοιράζεσαι χωρίς ανταλλάγματα». Τι σου λέω κυρία Ειρήνη;…ψέματα σου λέω…Αυτό μπορεί νάναι κι αυταπάτη. Μην μπεις στην παγίδα! «θα σου πω κάτι άλλο….».
Ίσως αυτό να της ταίριαζε καλύτερα, αυτό σκέφτηκα. «…ίσως είναι οτιδήποτε μοιραζόμαστε με αγάπη…Καμιά φορά κι ο εαυτός μας….Όταν τον μοιραζόμαστε….όταν πηδάμε τα όρια μας και δρασκελάμε σε μια άλλη αυλή απέναντι…Ένα ταξίδι είναι…που το απλώνεις όσο αντέχεις…ίσως αυτό!»
«Μ’άρεσε!» είπε… Τα μάτια της έγιναν ξανά θάλασσα. Πριν προλάβω να την χαιρετήσω είχε κιόλας ξεκινήσει το ταξίδι της…
Μην παίρνεις στα σοβαρά όσα σου λέω. Ήθελα να της πω, αλλά…πώς να κολυμπήσω στη δικιά της θάλασσα…Με μένα είναι αλλιώς κυρία Ειρήνη μου. Ποιόν ρόλο να διαλέξω για να σου χαρίσω; Με ποιο απ’ τα κατάρτια μου να σε φιλέψω; Τίποτα δεν είναι στατικό. Ο έρωτας αλλάζει, …καμιά φορά σε μεταλλάζει. Ούτε αυτό της τόπα!
«Πρέπει να φύγω κυρία Ειρήνη…» Δεν χωράω σε τέτοια ερωτήματα, όχι σήμερα. Σήμερα έχω να ξεκαθαρίσω άλλα. Πιο καίρια ερωτήματα. Τις βραχονησίδες μου. Σήμερα τις είδα. Σαν τα βαρίδια της ψυχής, ίδιες! Ρούφηξαν την θάλασσα. Ρούφηξαν μαζί και την δικιά μου αλμύρα. Οι βραχονησίδες μου. Πρέπει να μάθω κυρία Ειρήνη. Αν θα τις δρασκελίσω μία μία ή αν θα κάνω μια βουτιά να τις προσπεράσω. Δεν σου είπα γι’ αυτές.
«Όλοι έχουμε την ιστορία μας…» Μόνο αυτό της είπα. Διέγνωσε μια θλίψη και ρώτησε, αλλά διασώθηκα με μια γουλιά κρύο νερό. Στις έκρυψα τις βραχονησίδες μου κυρία Ειρήνη. Ήθελα να με γνωρίσεις χωρίς αυτές, …«καθαρή». Σου είπα μόνο πως αυτή η θάλασσα, ξέπλυνε λίγο όσα φοβάμαι….Δρόσισε τα εντός μου. Μόνο αυτό σου είπα. Μόνο αυτό ήθελα να ακούσω κι εγώ!
«…χάρηκα πολύ που σε γνώρισα…μια άλλη φορά ίσως πούμε περισσότερα…».



Υ.Γ: Το κείμενο γράφτηκε πριν ένα περίπου χρόνο. Δημοσιεύεται για πρώτη φορά, χατίρι σε ένα φίλο που απόψε μου θύμισε πόσο διαχρονικές γίνονται καμιά φορά οι αλήθειες!...