αυτό το αστέρι απέναντι που λάμπει, ποιό είναι γέροντα;

- Αυτό το αστέρι απέναντι που λάμπει, ποιό είναι γέροντα;
- Ο Σείριος!
...κι ο γέροντας άφησε τη ματιά του να πετάξει. Στο φως απέναντι. Με τους θεατές να μετράνε τις δρασκελιές της όρασης τους, εκεί όπου ο γέροντας όρισε τον Σείριο.
Από ένα θεωρείο μισογεμάτο. Σε μια παράσταση αρχαίου δράματος. Στη Λευκωσία. Με την υγρασία να θολώνει τις ένοχες υποψίες της καθημερινότητας. Με τον Αγαμέμνονα να πραγματεύεται το παιδί του με το χρησμό των θεών. Με όλους εμάς τους θνητούς θιασώτες να ψάχνουμε το θεό μας στην κερκίδα της αναζήτησης. Στο ρυθμό του Χορού που ξεσκόνιζε όλους τους χρησμούς που απατήθηκαν.
Πόσο επίκαιρη μοιάζει η αρχαία Ελλάδα!...ταυτόσημο ένας φόβος και μια θυσία κρεμμασμένη στο μπαλκόνι των «θεών». Το προαιώνιο δίλημα της κάθε Κλυτεμνήστρας που αντιστέκεται. Η Ιφιγένεια που υποτάσσεται. Ο Ορέστης που δεν ρωτήθηκε ποτέ!

Κοιτάω ψηλά και διαισθάνομαι πως ο Γέροντας χάραξε δυό αράδες στα υποσέλιδα μαυ. Κάτι πιο πέρα απ’ την λήθη που στεριώνει γύρω. Κάτι που ορίζεται κάπου απέναντι. Υποθέτω πως κάπως έτσι ξεκουμπώνονται οι αλήθειες. Κλέβεις τη μαγκιά της Ελλάδας και δραπετεύεις απ την κομψή τροχιά της ψευδαίσθησης.

Χαίρε, ω χαίρε Γέροντα!...Η σιγουριά σου μας δεσμεύει στο κάθε απέναντι που συναντάμε, τιμή σε όσα «απέναντι» ξεχάσαμε να κοιτάξουμε...

Λευκωσία, 23 Ιουλίου 2007