μικρή μου ασάλευτη ελπίδα

Μ’άδειο το βλέμμα σε κοιτάζω ακόμα
Ανατριχιάζει ο νους, εκεί στα αλλοίθωρα παρτέρια του
Μα η μνήμη εκεί, δεν λέκιασε ακόμα
Αντιστέκεται
Χλωμές βιτρίνες οι σιωπές,
της ψυχής τα χνώτα υφαίνουν
βγαίνουν ρωτάνε,
και πάλι χωρίς απάντηση γυρνούν
άκομψη πού’ναι η σιωπή
τόσο πολύ…,
μαράνθηκε κι η θλίψη ακόμα
Όλα για εκείνη την ψηλή, την θεριασμένη πίστη,
αυτήν μωρέ την άτρωτη έως χθες φωνή,
αυτή γυρεύω
Γρίλια στη γρίλια σεριανώ να σ ανταμώσω
μικρή μου ασάλευτη ελπίδα, φιλενάδα εσύ,
πως ξεδιψάς συχνά πυκνά απ την φρίκη;
έτσι να σού’μοιαζα λιγάκι αναπολώ...