«Unknowing I stand
Under the heavens of my life
Oh the great stars!
The rising and the going down
How quiet, as if I didn’t exist»
(R.M RILKE]

…είσαι ακριβώς στη στροφή, …εκεί που το αισθάνεσαι… πως έχεις ήδη ανατραπεί κι αρχίζεις να το χαίρεσαι,… ακούς ένα ψιτ ψιτ και… κάποιος σου χαρίζει το μερίδιο του από μια ποίηση! Κάπως έτσι επικυρώνεται η ανατροπή. Με την υπογραφή μιας ποίησης που σου δόθηκε «τυχαία». Σαν μια νέα υπενθύμιση,… για το καμπανάκι της ψυχής που άρχισε να ξεθαρρεύει…γι’ αυτό το πέταγμα που ίσως ήρθε η στιγμή να το απολαύσεις!
Ούτε ευχαριστώ δεν προλαβαίνεις να πεις. Αφήνεις ένα δειλό χαμόγελο δίπλα απ’ τον καφέ και σκέφτεσαι…τι ταλαντούχα που είναι καμιά φορά η σιωπή όταν την αισθάνεσαι!

Θα ήταν ενδιαφέρον αν απλώσουμε μια τέτοια σιωπή σ’ ένα διάλογο! Μεταξύ μας!...για να την περπατήσουμε ακόμα πιο πέρα. Ως την άκρη τ’ ουρανού μας ίσως…!

για τον γλάρο Ιωνάθαν...

Μου τον θύμισε μια φίλη. «έλα να σε πάρω μια βόλτα στο εξοχικό μου…»,…μου είπε. Πήγα!
Υπαίθρια ανοιχτά παντζούρια! «Με το βλέμμα να απλώνεται στα σωθικά του ωκεανού. Να το αισθάνεσαι και να σου αρκεί». Κι αυτό μου τόπε. Και μ ‘άφησε να κάνω μια βουτιά σ’ αυτή τη θάλασσα που μου δάνεισε. Ένα ταξίδι! Στην άλλη όχθη της ψυχής. Εκεί όπου μας πάει συχνά πυκνά η καρδιά. Εκεί…ξέρεις εσύ…!
Έτσι βρέθηκα απέναντι από όλες τις ελευθερίες που κάποια στιγμή αναμετρήθηκα. Με τον γλάρο Ιωνάθαν να επιστρέφει ξανά στην επικαιρότητα της ζωής μου. Ίσως αυτό να σημαίνει πολλά, μα τι σημασία έχει….εγώ ήθελα απλά να το πω!
Γλάρος Ιωνάθαν Λίβινγκστον! Σαν την Τερέζα κι αυτός. Τόλμησε!

Υ.Γ: …τώρα είμαι σχεδόν σίγουρη!...ελευθερία είναι… ένας... Ιωνάθαν σε μορφή γλάρου!