η θάλασσα, η πεταλούδα και το χαλίκι

[λοιπόν ναι...ήθελα να βάλω αυτό το χειρόγραφο ξανά εδώ. Για όσους το ξαναδιάβασαν...επιφυλάσσομαι για κάτι πιο ενδιαφέρον στη συνέχεια]

ποτέ δεν μου άρεσαν οι ευθείες. Ούτε οι κλειστές γραμμές. Στην μικρή μου νιότη έγραφα συχνά για τις λέξεις που δεν χωράνε σε ευθυγραμμισμένα φύλλα. Διαλέγω πάντα χαρτιά χωρίς γραμμικές σηματοδοτήσεις. Τα χειρόγραφα μου είναι γραφές εθισμένες στην αταξία. Εμπνεύσεις ξέμπαρκες, γεμάτες υγρασία και φωνές γιασεμιών. Σ όλα μου τα πάθη υπογράφω πεισματικά με ροκ μουσικές. Μπαλάντες από γνωστικές αγάπες. Αφιερώσεις σε αγνώριστους έρωτες. Σκόρπιες στιγμές από μικρά και μεγάλα όνειρα.
Κι άμα είναι για ψάρεμα...η διαδρομή ακολουθεί με νόημα το ακρογιάλι της ουτοπίας. Πως τόπε ο Οκτάβιο Παζ..."νάσαι αντάξιος αυτού που ονειρεύεσαι". Και τα όνειρα δεν γίνονται τετράγωνα. Πως να γράψω σε γραμμές τετραδίων, αφού έχω μάθει να περπατάω σε ημικύκλια. Με τρομάζουν οι τελείες, οι άνω και οι κάτω. Με εξοργίζουν τα δήθεν πρόσωπα. Οι δήθεν όρκοι, οι δήθεν μάρκες. Μα τι διαστροφή... λάτρεψα ατέλειωτα αυτή την δήθεν υποψία που μου χάρισες. Με τα μάτια της πόλης. Δίπλα απ τις περιπλανήσεις των γλάρων. Στο αντάμα ενός και πολλών καλοκαιριών. Απ τον Ιόνιο μέχρι την πράσινη γραμμή. Δυό εκατοστά απ την άλλη όχθη της ψυχής. Σε μια άλλη αυλή απέναντι. Στο περιφραγμένο ταξίδι της ζωής σου. Εκεί! Έμαθα να αγαπάω την υγρασία μου.
Τώρα δεν βγάζω την ψυχή μου στην ταράτσα να στεγνώσει!Τέτοια μυαλά κουβαλάω. Πατάω γκάζι και φορτώνω τα ρίσκα μου. Έρημη λογική. Με μένα δεν θα βρεις τα δίκια σου. Όσα χάδια κι αν σου κάνω, βρίσκεται πάντα μια θάλασσα και με ανατρέπει. Γράφω την ποίηση μου σε χαλίκια. Άντε...και καμιά φορά σε λευκά φύλλα. Αγαπάω τους απρίληδες. Το ξέρεις καλά εσύ...καμιά φορά...κυνηγάω και πεταλούδες.
Τώρα κυνηγάω τίτλους για διαφημίσεις επάρκειας. Ζω τον μύθο του σλόγκαν και δικαιώνω τον δάσκαλο μου..."εσένα σου πάει το χαρτί και το μελάνι...τι τα θες τα συνεργεία;...".Δεν τάθελα. Μια τζούρα από μπαγιάτικο καπνό με ταξίδεψε στα εργαστήρια του Πολυτεχνείου. Πήρα πτυχίο στα Ψηλά Αλώνια, πίνοντας φραπέδες στην υγειά του Τσε Γκεβάρα. Γνώρισα τον Άχμετ που έγινε τρομοκράτης. Τον Θάνο Μικρούτσικο που είναι μεγάλος συνθέτης. Περπάτησα στις γραμμές των οριζόντων, είδα από κοντά την θλίψη του μέσου όρου, κι έκανα ραδιοφωνικές εκπομπές για να μην χαλιέμαι στα αδιέξοδα μου.
Άλλωστε τώρα ξέρω...τον "Παναχαϊκό" τον ανεβαίνεις μόνο μια φορά...Φούριες, πολλές φούριες Αλέξη μου! Φτιάχνουμε καμπάνιες με την σέσουλα κι είναι το ίδιο διασκεδαστικό όσο να πίναμε μαζί τα ούζα μας στου Ποπάυ. Νιώθω να ξεφεύγω απ τον μέσο όρο και να βρίσκω την φιλενάδα που συνάντησες στο τραίνο, σε κείνο το ταξίδι για την χώρα της αγαθής νιότης. Πόσο δίκιο είχε ο Ευγένιος...."Αυτοί που αγαπιούνται ξαναβρίσκονται πάντα!"...Ναι..γιατί έχουν στην πλάτη τους χαραγμένο το αποτύπωμα της γενετήσιας διαδρομής. Η έμφυτη ανάγκη του καθενός να χορεύει στο εμβρυακό του μοτίβο. Κάτι σαν την έξοδο κινδύνου της Αλκυόνης. Όταν τα όνειρα προδίδουν, να τόχεις ήδη βάλει το σημάδι...εκεί στην άκρη του νησιού..δίπλα στα μάτια σου. Για νάναι η θάλασσα πάντα πλατιά, να ταξιδεύεις....!

Υ.Γ....για όσους ξέρουν, "η θάλασσα, η πεταλούδα και το χαλίκι"....είναι απλά ο τίτλος! Γεννήθηκε σ ένα ποίημα κάποιο Απρίλη του 1987, ανεβαίνοντας τον Παναχαϊκό, ύστερα από πολλά ούζα στου Ποπάυ, με τζούρες χαλασμένου καπνού στα Ψηλά Αλώνια, με την μισή ψυχή στο νησί και την άλλη μισή στο όνειρο, με δέκα φόβους καρφωμένους στο κούτελο και δέκα τραγούδια στο στούντιο του Φάρου, με την χημεία νάναι απλά μια βόλτα στην αντίδραση, με την αντιγνώση νάναι μια εμπειρία, που σήμερα έχει την δύναμη να δικαιώνει το χθεσινό και ίσως το κάθε επόμενο λάθος.

Υ.Γ...τελικά τίποτα δεν είναι τυχαίο. Η κάθε στιγμή γεννάει μια νέα στιγμή. Η κάθε ιδέα, μια νέα ιδέα. Η έμπνευση να διαλέξω αυτό τον τίτλο απ τα χειρόγραφα της ποίησης μου, για τα χειρόγραφα μιας νέας γραφής, ήρθε μέσα απ τα περπατήματα στη Λευκωσία, σε νύχτες που μύριζαν γιασεμί και νέα όνειρα, κτίζοντας μια καμπάνια για την πόλη, ...με τα μάτια της πόλης!