Άκουσα πως έφυγες!
Βγήκες να χαιρετήσεις τον ήλιο κι έφυγες μαζί του στην άλλη άκρη της ζωής.
Σκέφτομαι πως θάσαι κάπου εκεί με τους αγγέλους. Να τραγουδάς την ποίηση σου στον αποσπερίτη. Στη μήτρα του ήλιου μέσα. Να μοιράζεις πιο ελεύθερα τα γέλια σου.
Άραξες στα μπαλκόνια της αθανασίας Ανθή.
Το είπαν κι οι ειδήσεις. Αυτό τον Οκτώβρη δραπέτευσες αθόρυβα απ’ την ματαιότητα.
Άτιμη επικαιρότητα. Τη σιχάθηκα. Θα ορκιζόμουν να λάθεψε, μα είναι πια είδηση η δικιά σου αναχώρηση αρχηγέ.
Πως χωράει τόση άγρια θλίψη σ’ ένα τόσο έγχρωμο Φθινόπωρο; Η μυρωδιά της απώλειας πνίγει όλα τα πρόσωπα που αγαπήθηκαν μαζί σου.
Σκέφτομαι πόσο γενναία αγάπησες τη ζωή. Πόσο γενναιόδωρα την μοίραζες σε όλους εμάς που περπατήσαμε δίπλα σου.
Έφυγες! Τι αστείο είναι τούτο αρχηγέ;
Εσύ έλεγες πως η ζωή είναι απέραντη αν ξέρεις να την τραγουδάς. Έλεγες πως οι ήλιοι είναι τα όνειρα μας όταν δραπετεύουν απ’ την νοθεία. Έλεγες πως στην πλάτη των πουλιών ανεβαίνουμε για να ακουστεί πιο δυνατά το μήνυμα μας.
Τώρα; Σε ποιο απέραντο ουρανό ταξιδεύεις; Οκτώβρης μήνας κι η η σάλπιγγα του χρόνου κάνει την δικιά της παύση στα χρονολόγια της δικιάς σου μουσικής.
Βγαίνω στους δρόμους αναζητώντας μια διάψευση. Μα συναντώ μόνο μια θεόρατη σιωπή. Σωριάζομαι στο αμετάκλητο. Ο ρεαλισμός μοιάζει για άλλη μια φορά ισοπεδωτικός. Αυτή η αλήθεια δεν ανατρέπεται. Μοιάζει στην δικιά σου αγέρωχη φωνή.
Ναι, τη φωνή σου. Τίποτα δεν ήταν ικανό να την ανατρέψει. Ταξίδευε στα νοήματα που υπέγραφες. «Νάστε περήφανοι για όσα αγαπάτε», αυτό έλεγες. Χρόνια το έλεγες. Όπου κι αν σε συναντούσα, συχνά ή σπάνια φρόντιζες να μου το θυμίζεις.
Σήμερα στέκομαι ακριβώς εκεί. Στα λόγια σου. Στην πρώτη υπόσχεση της ζωής μου. Όπως εσύ την χώρεσες στην ψυχή μου πριν εικοσιπέντε περίπου χρόνια. «Με αυτό το τριφύλλι σήμερα γίνεσαι Οδηγός κι αυτό θα πει να ακολουθείς τ’ αχνάρια της καρδιάς σου».
Η καρδιά σήμερα με οδηγεί εδώ. Να κοιτάω ψηλά. Να θέλω να ακουμπήσω τα αποτυπώματα της δικιάς σου σκέψης. Να σου πω ευχαριστώ αρχηγέ!
Σκέφτομαι πως είσαι κάπου ανάμεσα στη μικρή και στη μεγάλη άρκτο. Δεν μπορεί να μην μας ακούς. Έχουμε στο επιδέρμιο της ψυχής χαραγμένο το τριφύλλι. Της φιλίας. Της οδηγού. Της ζωής. Της πρόσθετης αξίας που χάρισες στην καθεμιά από εμάς. Σε όποιον σε συνάντησε σε όλα τα μετερίζια που περπάτησες.
Διένυσες πολλούς δρόμους αρχηγέ. Μέχρι την άλλη άκρη της γης έφτασες. Κι άφησες δίπλα απ’ τον καθένα μας το υστερόγραφο της αγάπης. Κι αυτό είναι για πάντα.
Όπως για πάντα ήταν για σένα χαραγμένο στη καρδιά σου το τριφύλλι.
Αμαλία, Οκτώβρης 2006
Υ.Γ:
Σήμερα θέλω να φορέσω τη στολή μου. Έτσι θέλω να σου πω το ευχαριστώ αρχηγέ.
Με ένα χειρόγραφο.
Χαρισμένο σε σένα και σ όλες τις φιλενάδες που έχουν στη ψυχή τους χαραγμένο το τριφύλλι.
22 Φεβρουαρίου είναι η Ημέρα Σκέψεως. Σ' αυτή την πιο σημαντική ημέρα του Οδηγισμού, η σκέψη είναι αφιερωμένη στην Αρχηγό μας. Την Ανθή Χριστοφίδου. Έφυγε πολύ νωρίς, τον περασμένο Οκτώβριο, για ένα ταξίδι στην άλλη άκρη της ζωής.
