χωρίς τίτλο...

σήμερα φθάνοντας σπίτι μετά την δουλειά, είδα ένα παράξενο πουλί να κάθεται στο κάγκελλο του σπιτιού της θείας Μαρούλας. Με εντυπωσίασε. Ήταν ένα λεβέντικο πουλί. Κι εγώ που συνήθως τα πετούμενα δεν τα πάω πολύ, έμεινα στ αμάξι και το χάζευα. Πήρα την μάνα μου τηλέφωνο να μου φέρει την μηχανή να το φωτογραφίσω. Δεν ήθελα να κάνω κίνηση, μην το τρομάξω. Βγήκα σιγά σιγά και έτρεξα στη σκάλα...Αυτό φρόντισε να κρυφτεί στη λεμονιά. Σχεδόν δεν το έβλεπα. Απλά το άκουγα. Τραγουδούσε. Κάτι δικά του ακαταλαβίστικα. Έμοιαζε νάναι τόσο ελεύθερο! Συνέχισα να το ψάχνω, ώσπου ακούω την μάνα μου να μου λέει "εκεί είναι, στο σύρμα, στο σύρμα του ηλεκτρικού..". Εκεί ήταν.Έμεινε για λίγο και έφυγε, αφήνοντας και τις δυό μας να χαμογελάμε. Κράτησα αυτή την αίσθηση μέσα μου και μπήκα στο σπίτι. "Δεν ήταν παράξενο μαμά" λέω...."Λες νάναι η ψυχή της Μαρούλας.."μου απαντά.
΄
Υ.Γ: αυτή η αυλή, η αυλή μας είναι τελικά μια ακριβή αγκαλιά που μας χωράει όλους.
Αύριο λέω να φυτέψω κάτι στην αυλή της θείας... Εκεί, στην ευθεία που είχε απλώσει το πουλί το βλέμμα του!