για τον γλάρο Ιωνάθαν...
Μου τον θύμισε μια φίλη. «έλα να σε πάρω μια βόλτα στο εξοχικό μου…»,…μου είπε. Πήγα!
Υπαίθρια ανοιχτά παντζούρια! «Με το βλέμμα να απλώνεται στα σωθικά του ωκεανού. Να το αισθάνεσαι και να σου αρκεί». Κι αυτό μου τόπε. Και μ ‘άφησε να κάνω μια βουτιά σ’ αυτή τη θάλασσα που μου δάνεισε. Ένα ταξίδι! Στην άλλη όχθη της ψυχής. Εκεί όπου μας πάει συχνά πυκνά η καρδιά. Εκεί…ξέρεις εσύ…!
Έτσι βρέθηκα απέναντι από όλες τις ελευθερίες που κάποια στιγμή αναμετρήθηκα. Με τον γλάρο Ιωνάθαν να επιστρέφει ξανά στην επικαιρότητα της ζωής μου. Ίσως αυτό να σημαίνει πολλά, μα τι σημασία έχει….εγώ ήθελα απλά να το πω!
Γλάρος Ιωνάθαν Λίβινγκστον! Σαν την Τερέζα κι αυτός. Τόλμησε!
Υ.Γ: …τώρα είμαι σχεδόν σίγουρη!...ελευθερία είναι… ένας... Ιωνάθαν σε μορφή γλάρου!
posted by amalia at 3:22 PM
2 Comments:
Είναι φορές που μας είναι πιο εύκολο να βολευόμαστε σε μια μικρή γωνιά της ψυχής μας και να εφευρίσκουμε πανέξυπνες δικαιολογίες για να μην ταράζουμε την υποτιθέμενη ηρεμία ...τι πανούργος που είναι ο φόβος και η ανασφάλεια! Και είναι κάτι τέτοιες στιγμές που ο εσωτερικός μας γλάρος ξυπνά και τολμά ένα νέο σάλτο προσπαθώντας να γνωρίσει ακόμη ένα κομμάτι της ψυχής μας μέχρι να καταφέρει να την γευτεί εντελώς. Στο γλάρο που παραμονεύει μέσα μας εύχομαι να μην σταματήσει ποτέ να μας σπρώχνει προς την ωριμότητα. Σ’ ευχαριστώ Μαριάνθη!
9:55 AM
Χαίρομαι που σε συναντώ… και εδώ. Σ’ αυτή την ηλεκτρονική αλάνα που μοιάζει να χωράει ακόμα κι αυτά που δεν είναι έτοιμα να βγουν στο φως. Κομμάτια ψυχής, που κάνουν το δικό τους ταξίδι και ξαποσταίνουν σε χειρόγραφα. Λέξεις που ξεθαρρεύουν κι ορίζονται σε μια ενυπόγραφη περιπλάνηση. Όμορφο δεν είναι;
Σαν μια σπρωξιά απ’ την ζωή! Να φτάσουμε ακόμα πιο πέρα. Σ’ αυτό το έγχρωμο τετράδιο της ψυχής. Για καινούργιες γρατσουνιές. Να μαδάμε πιο σίγουρα τις μαργαρίτες μας. Ένα σάλτο ζωής, που θα μας επιτρέπει να κοιταζόμαστε. Γιατί έτσι την διαλέξαμε την ζωή μας. Σε μικροφίλμ την διαλέξαμε. Απ’ την παρατήρηση έως την ελευθερία. Σ’ αυτό το κυνηγητό θέλουμε να βγούμε νικητές. Με τον εαυτό μας. Με τον κάθε Ιωνάθαν που ζωντανεύει τις επιφυλλίδες της καρδιάς. Απέναντι από όλες τις θάλασσες που συναντάμε. Δανεικές ή δικές μας δεν έχει σημασία. Φτάνει που γευόμαστε την αλμύρα τους. Κι έτσι μπορούμε να αναγνωρίζουμε την μυρωδιά απ’ το κάθε καινούργιο «ονειρεύεσαι». Με το καπελάκι μας στραβά και με την χαρακιά στην πλάτη να γράφει «θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία»….Καλώς ήρθες!
Υ.Γ: …εγώ σ’ ευχαριστώ δελφίνη!...και για το γλάρο και για το ξύπνημα! Κυρίως γι’ αυτό!
1:41 PM
Post a Comment
<< Home