«Unknowing I stand
Under the heavens of my life
Oh the great stars!
The rising and the going down
How quiet, as if I didn’t exist»
(R.M RILKE]

…είσαι ακριβώς στη στροφή, …εκεί που το αισθάνεσαι… πως έχεις ήδη ανατραπεί κι αρχίζεις να το χαίρεσαι,… ακούς ένα ψιτ ψιτ και… κάποιος σου χαρίζει το μερίδιο του από μια ποίηση! Κάπως έτσι επικυρώνεται η ανατροπή. Με την υπογραφή μιας ποίησης που σου δόθηκε «τυχαία». Σαν μια νέα υπενθύμιση,… για το καμπανάκι της ψυχής που άρχισε να ξεθαρρεύει…γι’ αυτό το πέταγμα που ίσως ήρθε η στιγμή να το απολαύσεις!
Ούτε ευχαριστώ δεν προλαβαίνεις να πεις. Αφήνεις ένα δειλό χαμόγελο δίπλα απ’ τον καφέ και σκέφτεσαι…τι ταλαντούχα που είναι καμιά φορά η σιωπή όταν την αισθάνεσαι!

Θα ήταν ενδιαφέρον αν απλώσουμε μια τέτοια σιωπή σ’ ένα διάλογο! Μεταξύ μας!...για να την περπατήσουμε ακόμα πιο πέρα. Ως την άκρη τ’ ουρανού μας ίσως…!