αμήχανα διανύω την θέα
Φώτα
Μικρά ταξίδια, μακρινα
Σαν τις γραμμές των αστεριών
Αδιόρατες
Σε μπλέ φόντο
Πώς χορεύουν; Δεν το μαντεύω ακόμα
Σχεδόν μ ακουμπάνε
Ίδιο το χάδι σου
Όπως τότε
Φώτα που τρέχουν
Δραπετεύουν τη λήθη
Φοράς το άσπρο πουκάμισο
Μ ακούς;
Σου πάει!
Σκέφτομαι πόσο σου μοιάζει η θάλασσα
Με μπλέ φόντο
Πώς ήρθες απόψε ως εδώ;
Αναρωτιέμαι
Ασύγκριτο θέαμα!
Αμετάθετα τα όνειρα, ξυπνάνε
Πως είναι να ανασαίνει ο ήλιος; Έτσι.
Αμίλητα.
Διάφανα ν αστράφτει ο έρωτας στην αντηλιά του χρόνου
Τέσσερις εποχές
Έτσι είναι ο έρωτας. Πλανόδιος
Πόσο σου μοιάζει αυτή η στιγμή! Τρομάζω.
Υ.Γ!: ...αμήχανα διανύω τη θέα.
4 Comments:
Από τον Γιάννη Ρίτσο:
''Την πρώτη και την τελευταία σου λέξη,την είπαν ο έρωτας και η επανάσταση.
Όλη σου τη σιωπή την είπε η ποίηση.''
Καληνύχτα!
12:11 AM
αληθεια, ποσο ομορφη ειναι η ζωη γεματη ποιηση,
αληθεια ποσο ομορφη μα κι οδυνηρη ειναι η ζωη οταν ο θανατος τη χαστουκισει
5:55 PM
telika esy eisai i anomyni!...Xaderfi!!!
11:49 AM
... "φοράς το άσπρο πουκάμισο"!
Αλήθεια, σου πάει πολύ!!!
11:45 AM
Post a Comment
<< Home