η φωνή της θάλασσας

Ξανά μια ίδια διαδρομή
Ένα σημάδι φως κι η φωνή της θάλασσας
Πιο κάτω εσύ και στο πλάι μια ελπίδα που ανατρέπει
Δεσμευτική η στιγμή
Μας κρύβει. Μας κρίνει. Μας αλαφρώνει.
Από φόβους ασύμμετρους, μας θεραπεύει
Χάδι αδιόρατο
Προσωρινό, ημίγλυκο
Μας περπατάει πιο πέρα
Μας ορίζει
Γυμνάζει τα όρια και γίνεται η αυλή μας διάφανη
Μια στιγμή διαρκείας
Δεν υπάρχουν ημίμετρα
Μια αρχή για το πιο πέρα…φτιάχνεται
Πώς να σου πω για τη φωνή της θάλασσας;
Εσύ με πήρες ως εκεί, την ξέρεις
Σημάδι ολόγιομο στο ανάμεσο μας κούρνιαζε
Ποίηση άγραφη στων αστεριών την βόλτα
Στον έρωτα της μέρας με τη νύχτα
Ταξίδι ψυχής, αέρινο
Μια ανάσα ελευθερίας. Τόχεις δει δεν είναι;
Δίχως οχυρά για μια στιγμή…αντέξαμε!
Την μοναξιά μας σώσαμε, δεν φοβηθήκαμε
Κάπου πετάξαμε. Το είδα. Κάπου απέναντι.
Στην άλλη όχθη τα’ ουρανού ακουμπήσαμε
Σε μια φλύαρη σιωπή, το υποσχεθήκαμε.
Μια ευχή.
Για την ζωή μας!

Υ.Γ: …στα Νησιά!...εκεί ο έρωτας δεν μπορεί ποτέ να είναι «χυδαίος»!